Bard'ın Milenyum Öyküleri

Bilinen, görülen, duyulan , hissedilen her şeyden daha uzak bir yer vardı. Tahmin edildiği gibi bembeyaz değildi veya gözleri kör edercesine parlak bir ışıktan oluşmuyordu. Sisle ya da dumanla kaplı değildi. Bir taraf kırmızı, diğer taraf mavi değildi. Sadece bir yerdi işte. Ya da hiçbir yer. Bir gün o yerden bir çift göz belirdi. Öyle mavi, yeşil veya insan gözünün seçebileceği herhangi bir renk değildi. Belki göz bile değildi. Sadece belirdi işte. “Ah, ne uzun zaman oldu.” Uzun zaman olmuştu. Zaman... Öyle aylar, yıllar, saatler değil zavallı insanlar! Çok uzun bir boşluk, hiçlik... Artık uyanma zamanı gelmişti. Zaman... Bir göz atmalıydı. Neler değişmişti acaba yokluğunda. Yokluk... En başından itibaren bir kontrol etmeliydi, emanetine sahip çıkılmış mıydı acaba? En büyük eserinden başlamalıydı, çok büyük umutları vardı. Umut... Kim bilir neler başarmışlardı, kim bilir bıraktığı yerden ne kadar ileri gitmişlerdi. Bir tuhaflık vardı ama... Bıraktığında böyle değildi, bu kad...

Bir zamanlar bir yazar varmış.. Bu yazar upuzun bir hayat sürmüş.. Artık son derece yaşlı ve yorgunmuş.. Elinden hiçbir iş gelmemeye başlamış.. Ne yemek yapabiliyor, ne evini temizleyebiliyor, ne de yeni öyküler yazabiliyormuş.. Evinde yapayalnız gün dolduruyormuş işte.. Ama emektar kalemini, saman kağıtlarını çok özlüyormuş.. Bir gece yarısı uyku tutmamış, uyanmış.. Yüzünü yıkamış önce, sonra havluyla kurulamış ve aynada yüzüne bakmış.. Vay be, zaman amma da hızlı geçiyormuş.. Ama son zamanlarda bu kadar boş bir hayat sürmesi pek hoşuna gitmiyormuş, çalışmadığı zamanlar daha yorgun hissediyormuş kendini.. Bu yüzden bir şeyler karalamak istemiş.. Masasının başına oturmuş, kandili yakıp kalemini eline almış.. Yeni hikayeler yazmak istiyormuş, bunu yapınca çok iyi hissediyormuş kendini.. Ama olmuyormuş işte.. Ne yeni insanlar, ne de yeni yerler yaratabiliyormuş.. Peki ya kendi hayat hikayesini yazsa..? Şimdiye kadar hep başkalarının hayatını anlatmıştı, kendisini anlatmayı düşünmemişti b...