Rüya...

-Hüzünkovan Kuşu’nu duymuştum ama hüzün getirenini ilk defa duyuyorum.. Var olduğuna eminsin yani?

+Yahu evet, gözlerimle gördüm diyorum..

-Bi de gözlerinle.. İyi tamam öyle diyorsan..

+Evet.. Kocamandı.. Bembeyaz ve çok güzel.. Ama tehlikeli de.. Sivri pençeleri vardı, upuzun bi de gagası.. Son zamanlarda sürekli ziyarete geliyor balkonuma.. Sanırım sevdi beni.. Yemek verdiğimde hele.. Daha çok seviyor, oyunlar yapıyor, kucağıma konuyor.. Ama bazen yemeğim olmuyor.. veya oynayacak neşem.. gücüm.. hevesim.. O zaman dönüşüyor işte hüzün veren haline.. Pençeliyor, gagalıyor.. Hem de yara yerlerimden.. Boynumdan, omzumdan..

-E yemek verme sen de, gelmeyi keser o zaman..

+Olmaz, aç kalır. Benden başka kimse beslemez onu, ondan korkuyorlar çünkü.

-Peki besle.. Besle ama yüzüne bakma..

+Olmaz ki, onu mutlu görmeyi seviyorum.. O mutluyken ben de çok neşeleniyorum..

-Ama istediklerini yapmadığında sana zarar verdiğini söylüyorsun..

+Evet...

-Ve seni üzdüğünü...

+Evet, öyle..

-Neden üzülüyorsun yahu.. Öfkelenmeni anlarım da.. Üzülmek.. O sadece bir kuş, belki duyguları bile yok..

+Belki de.. Ama benim duygularım var, en azından bundan eminim.. Beni üzen şeye gelecek olursak.. Onunla çok yakın iki arkadaş olabiliriz.. İki dost.. Birbirimize destek olabiliriz, birbirimize kol kanat gereriz.. Beraber mutlu olabiliriz.. Neden izin vermiyor ki buna?

-İzin vermiyor işte! O zaman daha ne bekliyorsun.. Uzak tut onu kendinden.. Çıkma balkona, görme onu.. Yemek de verme, sevme de.. Çıkar gider hayatından..

+Yapamam.. Ben onun gagalamasına, pençelemesine, beni üzmesine dayanabiliyorum.. Ama onu hayatımdan çıkarırsam.. Onu sevmezsem.. Ona yemek vermezsem.. O dayanamaz.. Ölür.. Yapamam.. Bu ben değilim..

-Sen.. Sen kendini beğenmişin tekisin...