Uyanış...
Bilinen, görülen, duyulan , hissedilen her şeyden daha uzak bir yer vardı. Tahmin edildiği gibi bembeyaz değildi veya gözleri kör edercesine parlak bir ışıktan oluşmuyordu. Sisle ya da dumanla kaplı değildi. Bir taraf kırmızı, diğer taraf mavi değildi. Sadece bir yerdi işte. Ya da hiçbir yer. Bir gün o yerden bir çift göz belirdi. Öyle mavi, yeşil veya insan gözünün seçebileceği herhangi bir renk değildi. Belki göz bile değildi. Sadece belirdi işte. “Ah, ne uzun zaman oldu.” Uzun zaman olmuştu. Zaman... Öyle aylar, yıllar, saatler değil zavallı insanlar! Çok uzun bir boşluk, hiçlik... Artık uyanma zamanı gelmişti. Zaman... Bir göz atmalıydı. Neler değişmişti acaba yokluğunda. Yokluk... En başından itibaren bir kontrol etmeliydi, emanetine sahip çıkılmış mıydı acaba? En büyük eserinden başlamalıydı, çok büyük umutları vardı. Umut... Kim bilir neler başarmışlardı, kim bilir bıraktığı yerden ne kadar ileri gitmişlerdi. Bir tuhaflık vardı ama... Bıraktığında böyle değildi, bu kad...