Bir Damlacık Mürekkep...
Bir zamanlar bir yazar varmış.. Bu yazar upuzun bir hayat sürmüş.. Artık son derece yaşlı ve yorgunmuş.. Elinden hiçbir iş gelmemeye başlamış.. Ne yemek yapabiliyor, ne evini temizleyebiliyor, ne de yeni öyküler yazabiliyormuş.. Evinde yapayalnız gün dolduruyormuş işte.. Ama emektar kalemini, saman kağıtlarını çok özlüyormuş.. Bir gece yarısı uyku tutmamış, uyanmış.. Yüzünü yıkamış önce, sonra havluyla kurulamış ve aynada yüzüne bakmış.. Vay be, zaman amma da hızlı geçiyormuş.. Ama son zamanlarda bu kadar boş bir hayat sürmesi pek hoşuna gitmiyormuş, çalışmadığı zamanlar daha yorgun hissediyormuş kendini.. Bu yüzden bir şeyler karalamak istemiş.. Masasının başına oturmuş, kandili yakıp kalemini eline almış.. Yeni hikayeler yazmak istiyormuş, bunu yapınca çok iyi hissediyormuş kendini.. Ama olmuyormuş işte.. Ne yeni insanlar, ne de yeni yerler yaratabiliyormuş.. Peki ya kendi hayat hikayesini yazsa..? Şimdiye kadar hep başkalarının hayatını anlatmıştı, kendisini anlatmayı düşünmemişti b...